Versoj de Francesca da Rimini tradukitaj al la friula far Ermes Culòs
Inferno, Canto V, 82-142

–
Coma colòmbis da vòja clamàdis,
àlis alsàdis e tal dols nit fèrmis,
‘vègnin par l’aria dal volèj partàdis;
cussì lòu, li zens di Didòn lasàdis,
a nù a son vignùs par l’aria tònfa,
sì fuàrt’ son stàdis d’afièt li clamàdis.
“O tu anima dal cussì tant bon fà,
che visitànt ti vàs par stu ariòn scur
nù, che’l mont tinzùt di sànc i vìn timp fà,
se’l re dal universo no ni fos dur,
di còu lu prearèsin di dati pas,
a ti che’l nustri gran mal ti fa’un dòu pur.
Di chel che scoltà e che parlà vi plàs,
nu’i scoltarìn e’i parlarìn a vuàltris
mèntri che’l vint, com’ca lè cal fa, al tàs.
Jò, scoltàit, i soj nasùda ta che bandis
in riva’l mar ‘ndulà che’l Po al ven jù
par metisì’n pas cuj so tributaris.
L’amòu, che tal còu bon si tàca sùbit su,
su chìstu chì dal bjel aspièt si’a pojàt
e mi’è stat cjòlt; il coma nol vòu zi jù.
L’amòu cal vòu l’amànt sempri riamàt,
a mi’a dat di chìstu un plasèj sì fuàrt
che, coma chi t’jòs, no mi’à’ncjamò lasàt.
L’amòu ni’à partàt una sola muàrt:
Caìn’l speta chel che vita ni’à distudàt.”
Sti peràulis di lòu son vegnùdis’n puàrt.
Puòr’ànimis, i’ài pensàt, se ca’n pasàt!
I’ai sbasàt il cjàf, e tegnùt tant bàs,
fin che’l poeta mi’à dit, “Se pènsitu?”
I’ài rispundùt cussì:”O se sfurtunàs!
Cuàncju pensèis dols, cuàncju desidèris,
ca’an menàt scju chi tal dolorous pàs!”
A lòu ziràt, movùt da chìsti ròbis,
i’ai tacàt: “Francesca, il to sufrì grant
e lagrimà mi fan dòu, tu ti capìs.
Ma dìsmi, al timp dal dols suspirà e tant,
a se e coma vi àja l’amòu concedùt
di savèj se chi stèvis desiderànt?”
E ic a mi: “No’è nùja di pi brut
che il recuardàsi daj momèns pi bièj
ta la misèria; e chist’l to mestri lu sa dùt.
Ma se la prima radìs ti vous savèj
dal nustri amòu, se propit ti lu vòus,
lu dis coma chel cal plans e al dis intèj.
I stèvin na dì lezìnt chel toc gustòus
di Lanselòt e l’amòu cal sintèva:
besòj i’èrin e par nùja sospetòus.
Pì di na volta i vùj ni voltàva
chel lèzi, e palidùs i restàvin;
ma’un moment sòu lè stat chel da la ruìna.
Cuànt chi lezèvin com’che’l surìdi amàt
al vegnèva tant busàt da tal amànt,
chìstu che di me no si’a maj distacàt,
la bòcja’mi’à busàt e ‘la tremàt tant.
Galeòt l’èra’l lìbri e’l so autòu:
da chel dì no vin lezùt pi’n davànt.”
Mentri che l’un spirt al contàva di còu,
l’àltri al planzèva, sì che di pietàt
mi soj sintùt mancjà, coma un cal mòu.
E jù’i’soj zùt, coma un cuàrp muàrt colàt.

–

Anna Lenardon pruntis sian voĉon al Francesca da Rimini kaj legis la koncernajn versojn (82-142) en la friula traduko de Ermes Culòs.
Por aŭskulti ĉi tiun legadon alklaku ĉi sube:

Vidu la paĝon de Anna Lenardon, alklaku ĉi tie

——-